Een groot kind. Of de charme van het wielrennen.

Ik ongeveer 3 of 4 jaar

Van jongs af aan ben ik een fietser. Ik weet nog dat ik op een (zie foto) driewielertje reed. Daarna de eerste fiets waarop ik het echte fietsen leerde en al snel werden er 100-rondjeskoersen gereden om het ongeveer 50 meter lange perkrondje op het buurtpleintje. Het volbrengen van 'een prestatie' was daarmee geboren. Hiernaast moest het ook nog snel gaan. Dit ging alleen niet zonder af en toe een beste valpartij, tot littekens aan toe die ik draag tot op de huidige dag. Als ik fiets voel ik me nog steeds dat jongetje van vijf. Misschien laat het me daarom niet los. Voer voor psychologen...oeps!...dat ben ik zelf. Nou ja ik heb ook nooit gezegd dat ik een goeie was, alhoewel.


Voor mij is fietsen iets dat je bij uitstek alleen kunt doen. Alleen maar nooit eenzaam, bedenk ik me regelmatig op de fiets. Heerlijk is dat. Gedachten kunnen de vrije loop, piekeren en stress worden met lichamelijke inspanningen bij kop en kont gepakt. Wat dat aangaat zie ik overeenkomsten met Yoga, Mindfulness en meditatie. Fietsen vergt, ik bedoel dus wielrennen, een grote mate van 'stille concentratie'. Staren op de weg, rekening houdend met gaten, groeven en greppels. Maar ook allerlei onverlaten op de algemene weg. Dat maakt het alleen zijn nooit echt alleen.

Gevaren op de weg, daar kunnen wij renners zonder. Wat hebben we niet allemaal gezien: blaffende honden die achter je karretje komen aanrennen. Middelvingers uit opengedraaide autoraampjes. Brullende huisdierbezitters die het fietspad hebben gedoopt tot openbaar hondentoilet. Noem maar op. Dieptepunt was een gebeurtenis tijdens de Ronde van Noord-Holland waar een fietsen werd aangereden door een oververhitte automobilist. Groot tumult in het peloton. Wat waren we kwaad. Ik weet nog dat mijn lontje - daar is hij weer - begon te knetteren als een wilde en ik in staat was de beste man zijn Opel Corsa uit te trekken. Maar goed ik ben geen vechtersbaas dus zette ik de billen spoedig op het smalle, harde zadel.

Mooie dingen zien heeft gelukkig de bovenhand. Dit zijn vaak kleine dingen zoals afgelopen zaterdag. Toen ik, na afscheid te hebben genomen van de taaie maar aardige Volendamse collega-coureur, afgepeigerd het eigen tempo opzocht en daarbij een weiland voorbij reed. Daar stond een boer met een schoffeltje het onkruid te wieden. Ik keek hem aan in gedachte hoelang de beste man er over zou doen. Het was namelijk een lel van een stuk land. De boer keek mij aan en stak begroetend zijn arm op. Dat gaf een mooi gevoel. Aardig die boer, dacht ik. Maar ook gelijkenissen. Een groot land bewerken met klein gereedschap. Ik een behoorlijke afstand afleggen, eveneens met een qua vervoersmiddel klein gereedschap: de Madone.

De rondjes zijn in de jaren groter geworden, maar het gevoel is gelijk. Bijkomend aspect vergeleken met vroeger is 'het jezelf tegenkomen'. Daar kom ik op terug in een volgende blog.