Kinderliedjes tijdens de koers

Vanaf het eerste moment dat ik me ervan bewust ben, merk ik altijd muziek in mijn hoofd te horen. Er is altijd een melodietje, een aantal maten van een stuk, klassiek of pop dat ik hoor. Zo ook op de fiets en dan is het nog sterker aanwezig door de cadans en concentratie. En zo ook vandaag tijdens mijn zuid-westrit die in het teken stond van windkracht zes. Betekende gelukkig wel mooi weer dus kon ik eindelijk weer eens in korte broek en dito mouwen. Met name bij tegenwind blijkt de muziek prominenter dan prominent aanwezig. Vaak is de muziek actueel. Nu ook. De stukken waarmee ik bezig ben op de muziekschool. Dus Brahms eerste Intermezzo Opus 118, een solostuk en 'de' Czardas (beide stukken na te kijken op YouTube) die ik met een ensemble (met twee violisten en een contrabassiste; drie strijkers dus en mijzelf aan/achter de vleugel) aan het instuderen ben vanwege een paar uitvoeringen begin juli. In beide gevallen snelle en levendige stukken. Dus dat gaat prima zo op de fiets. Er is alleen één kink in de kabel. Ik heb een kind, een driejarig dochtertje dat ook geweldig veel van muziek houdt. Ze danst vaak mee als ik aan het klavier zit te spelen. Maar ze houdt er ook een curieuze muzieksmaak op na die vaker bij kinderen lijkt voor te komen: kinderliedjes. Ik weet niet of iedereen die kent. Maar er is er één de mij de laatste tijd teistert. En dan vooral als ik op een moeilijk punt ben aangekomen tijdens de koers. Buiten adem, hoge hartslag, pijn in de benen en de bips. Ik merk dat de volwassen stukken verdwijnen en worden ingewisseld door zo'n kinderliedje. Het heet 'De wielen van de bus gaan rond en rond'. Bizarre titel voor een lied maar tegelijk ook de belangrijkste regel ervan. Elke keer als ik probeer de andere stukken naar voor te halen merk ik dat ik binnen de kortste keren weer ben aanbeland in die bus. Er is wat ik ook probeer niet van los te komen, gelijk een hallucinatie. En tot overmaat van ramp is het in een marstempo, dus een tweekwartsmaat; we tellen twee slagen in een maat: 1, 2, 1, 2 etc. Dat beukt dus echt in het hoofd. Bij elke pedaalomwenteling passeert een stukje van het liedje: "De wielen....van...de...bus... etc etc". Mijn hemel ik merk mijn cadans er bij aan te passen waardoor ik volledig uit het fietsritme raak. Tja een mars is een looptempo, geen fietstempo. Een half uur later heb ik na 23km wind tegen eindelijk wind mee. Dus de ketting op het grote mes. Heerlijk, nu echt tijd om te genieten. Ik zie een groen-gele Connexxionbus rijden en ik ben de wanhoop nabij. Het lied zit weer in mijn kop. Omdat ik nu een heerlijke cadans heb door de meewind, denk ik dat het me nu niet zo zal storen. Niets is minder waar. Ik merk dat ik de 'compositie' aan het ontleden ben en er vervolgens in gedachten een aantal variaties op bedenk. Van majeur naar mineur, een andere variatie met triolen in de begeleiding, een derde variatie met zestienden in een 'allegro molto'-tempo en uiteindelijk terug naar het origineel en tellend 1, 2, 1, 2, 1, 2, het houdt niet op. Als ik eindelijk thuis ben gekomen weet ik dat ik me kan bezighouden met andere dingen en dit soort liedjes verdwijnt naar de achtergrond. Eindelijk rust. Na het eten even lekker op de bank met loden pootjes. Ik zucht een paar keer lekker en denk aan Ard Schenk die ooit mijn rug heeft gekraakt, de beste man houdt praktijk in één van de onderkomens waar ik werk, en mij advies gaf over sporten nadat we daarover hadden gesproken. "Ga na het sporten een half uur liggen om je lichaam tot rust te laten komen.", aldus heer Schenk. Mooi advies dat ik probeer op te volgen, hoewel het er niet altijd van komt. Eén nadeel. Helemaal gedachtenvrij ben ik niet. En het zal verdomme niet waar zijn...1, 2, 1, 2, 1, 2, De Wie...