Zaterdag 2 juni 2012.

Het is ook mij bekend dat duursporten stressverminderend zijn. Dat is niet de reden waarom ik zo gek ben van het zelf beoefenen van de wielersport, maar wel een heel mooie bijkomstigheid. Toch gaat de vlieger niet altijd op. Zo was het vandaag. Met nog 23 km te gaan ontdekte ik een losse spaak en een slagje in het wiel. Dat betekent de achterrem open zetten tegen het aanlopen en met samengeknepen billen bij elke hobbel toch zo spoedig mogelijk naar huis. Vervolgens bijna thuis niet te worden opgemerkt door een automobiliste in een Citroen C1, waarbij de mij toekomende voorrang werd ontnomen. Dus deelde ik een oerkreet en klap met de vlakke hand (voorzien van Lord-of-the-Ringiaanse trouwring) uit op de achterklep, wat de dame in kwestie zeker en vast een extrasystole hartslag zal hebben opgeleverd. Toen een claxon van haar achterligger en mijn van nature toch al korte lont stond hevig in de fik. Ik beschouw mijzelf als (redelijk) nette renner die zich ook stoort aan helmloze, door rood rijdende, buiten de fietspaden begevende - want ik zit even in mijn snelle ronde die niet onderbroken mag worden - 'mede'-fietsers. Was er dan niets positief? Zeker wel. Na Medemblik werd ik vergezeld door een Volendamse renner die ik uitstekend kon volgen. Ik bedoel niet qua tempo, maar in de zin van taal. Ik reken Vôlludams, dankzij mijn werk, tot de door mij beheerste vreemde talen. Maar bovenal toch 71 km totaal te hebben afgelegd. Dat geeft, ondanks een flinke krampaanval in de linker hamstring toch een tevreden gevoel. Cheers!