Motorleslogboek 5

Motorles 9. De weg op. Tegen de verwachting in, want we hebben nog drie lessen voor het AVB-examen. "Oh, dat lukt wel, gaat allemaal goed", zegt instructeur Richard. Moet daar toch wel even van slikken. Eén lesje voor het examen op zaterdag en bij hoge nood nog de ochtend op de dag van het examen is voldoende. "Of je moet voor je eigen zekerheid ook volgende week nog een AVB-les willen doen". Nou dat dan toch maar is de gedachte en zo ook afgesproken.

Wat een vaart zetten ze er daar in zeg bij rijschool Schreijer. Pleit voor ze. Niet onnodig vasthouden, maar gewoon knallen als het gaat. Maar goed. Ik heb geen haast en wil vooral met zekerheid en veilig leren motor rijden. Goed dat ze ondanks het hoge tempo daar bij Schreijer ook zo op hameren.

De rijles van vandaag had een stemmig karakter. Het weer: miezer, regen en grauwe lucht. Ondanks dat zie ik het voordeel van het leren rijden in deze omstandigheden. Maar dat maakt ook dat het soms rustig is op de rijschool, zoals vandaag. Alleen les, niemand na mij. Dat gaf de mogelijkheid tot een goed gesprek. Deze week las ik het krantenartikel over een zwaar ongeluk dat Richard met een leerling in 2011 beleefde. Het artikel is bladerend door de foto's op de Facebooksite van de verkeersschool te bereiken. Voor de galgenbocht in Hoorn lette een automobilist niet op doordat deze naar een passagier gericht was in de auto, in plaats van op de weg. Daardoor zag hij de leerling niet, ook niet toen zij frontaal op de auto klapte waarbijze gecompliceerde open beenbreuken opliep. Tja wat wil je als je bovenbeen in het bekken wordt geperst. Het was haar laatste les voor het 'eind'-examen dat ze de volgende dag zou doen. Toen de automobilist een ruk aan het stuur gaf trof hij instructeur Richard die aan een uitwijkmanoeuvre bezig was. Te lang het stuur vast houden en de klap resulteerde in een dubbele polsbreuk en een zware hersenschudding. Indrukwekkend dit te lezen en vooral dit verteld te krijgen voor de les. Niet dat het mij bezorgd maakt de weg op de gaan, maar meer ontzag en medeleven dat mensen zoiets moeten meemaken. Daarnaast de fascinatie hoe zij hiermee omgaan. Ondanks dat er geen sprake is van een keuze er wel of niet mee om te gaan, verdient het veel respect.

Aan het eind van de rijles spraken we over hoe de zaken lopen in deze crisistijd, de terugloop van leerlingen. Zonde dat ook zij daaronder lijden. Wat op mij overkomt als een heel goede, professionele en vooral leuke school zou gevrijwaard moeten blijven van dit leed. Maar het is moeilijk opboksen tegen UWV-gesubsidieerde rijscholen, aldus Richard. Niet terecht lijkt me.

'On the Road again' (W. Nelson)

Dan het rijden zelf. Pittig zo op de weg weer. De focus was op mij, nu ik alleen leste. En dat was goed. Kernpunten zijn ver door de bochten kijken en ruim voor de bocht klaar zijn. Het remmen begint veel eerder dan in de auto. Remmen in de bocht is er sowieso niet bij. "Want wat gebeurt er als je in de bocht remt?". Richard stelt vaak vragen. Didactisch verantwoord natuurlijk, maar ik voel me soms echt een imbeciel als ik het antwoord schuldig moet blijven door 'te moeilijk te denken'. Ahum, dat zeg ik dan maar anders val ik echt binnen die doelgroep met het bijpassend lage IQ. Antwoord: "Dan ga je op 'je' bek." Eufemistischer woorden worden niet gebruikt of geaccepteerd. Schuttingtaal hoort nu één keer bij lessen. En dat is lekker!

Kort en goed. Rust en op tijd klaar zijn. Dat is het credo. Dat was ik alles behalve. Ik reed zoals ik met pianoles ook vaak doe. Jakkerend, stijf en onrustig. Misschien stukje Yogi vooraf? Ik word enorm op mezelf teruggeworpen. Erg boeiend ook wel weer. De ogen op me gericht zorgen voor verlies van vrijheid en durf. Leermoment of -doel? Ik rijd even een tijdje, op mijn verzoek, achter Richard om te zien wat hij nou precies doet en vooral wanneer.

Tijdens een tussenstop, ergens op een parkeerhaventje in Wognum, ga ik bij na op...?...juist, mijn bek. Rem te wild en zet de hak op de natte parkeerhavenklinkers. De hak schiet weg, zie de korte schrik in de ogen van mijn instructeur, roep in gedachten het k-woord, maar houdt het gewicht van de motor (220 kg) toch nog onder controle. Pfjew, dat scheelde een k.-haar; zou Theo Lever zeggen. We spreken over de verrichtingen op de weg, met name het bochtenwerk. Ik kom tot de conclusie dat ik autorijd op de motor. Richard vindt dat een goede analogie. Maar ook iets dat iedereen heeft die van de auto af motor gaat leren rijden.

Wat dan nu te doen? Eerder klaar zijn. Voor alle acties plaats vinden eerst kijken naar of door de bocht. Als dat niet mogelijk is, dan rijden zonder bochtentechniek, en kalm aan door de bocht heen. Na het kijken gas los, remmen, terugschakelen en de motor door de bocht laten rollen. De motor daarbij al dan niet trekkend houden en als de bocht genomen is pas op het gas. Nu rem ik te laat, ben niet helemaal klaar in de bocht en gooi het gas er te vroeg op. "Knallen", grap ik. Maar dat wordt tegengeworpen door de vergelijking met Valentino Rossi. "Die is ook klaar voor de bocht begint. Je houdt dan veel meer een gelijkmatige snelheid en moet minder extreme snelheidsverschillen overbruggen. Dan kun je veel sneller bijvoorbeeld een kruising over. Dan op het laatste moment remmen en hevig af te moeten remmen en daarna weer fors optrekken.

Bij het ingaan van de bocht, of liever daarvoor, kijken naar een punt waar ik wil uitkomen. Daar rijdt je namelijk altijd naar toe. Niet naar de stoeprand links die je wilt vermijden, want dan kom je juist in die buurt. Net als het tussen de zebralijnen rijden. Kijken naar het wegdeel in plaats van de witte strepen.

Conclusie is dat dit een enorm leerzame les is geweest. Goed dat niet alles vanzelf goed gaat. Dit zorgt ervoor dat er iets te halen valt bij de lessen. Daar was ik trouwens al eerder van overtuigd. Ik kijk terug met een voldaan gevoel.

Huiswerk: ook in de auto op dezelfde wijze rijden. Kijktechniek en klaar zijn voor de bocht begint!